Νησί της Εύβοιας

Ολόκληρο το νησί είναι σπαρμένο με αρχαιολογικά ευρύματα τα οποία μαρτυρούν την πλούσια και αδιάλειπτη ιστορία του ανά τους αιώνες. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές που έχουν πραγματοποιηθεί έχουν αποδείξει ότι η Εύβοια κατοικείται από την παλαιολιθική περίοδο και η παρουσία της είναι συνεχής σε όλες τις ιστορικές περιόδους.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, πρώτοι κάτοικοι της Μάκρις, όπως ονομαζόταν κατά την αρχαιότητα λόγω του σχήματός της, ήταν η φυλή των Άβαντων. Οι Άβαντες ήταν αρχαίο πρωτοελληνικό φύλο, καταγόμενοι από τη Φωκίδα της Θράκης. Κατέβηκαν μαζί με τον βασιλιά τους Άβαντα και αφού διασκορπίστηκαν στη Πελοπόννησο, μετοίκησαν στην Εύβοια όπου και εγκαταστάθηκαν οριστικά. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα ήταν ότι ξύριζαν το μπροστινό μέρος του κεφαλιού ώστε οι αντίπαλοι να μην μπορούν να τους πιάνουν τα μαλλιά. Τα ίχνη τους χάνονται, κάποια στγμή μετά τον Τρωικό πόλεμο.

Χάρη στη ξεχωριστή γεωγραφική της θέση, αλλά και το πλούσιο έδαφος και υπέδαφός της, ανέδειξε σπουδαίες πόλεις-κράτη κατά την Αρχαιότητα. Ιστιαία, Κάρυστος αλλά κυρίως την Χαλκίδα και την Ερέτρια. Χάρη στον μακροχρόνιο Λιλάντιο πόλεμο των δύο τελευταίων, αποδυναμώθηκε η δύναμη του νησιού. Όλες οι πόλεις συμμετείχαν στον αποικισμό της Δυτικής Μεσογείου και στις βόρειες ακτές του Αιγαίου. Το όνομα της Εύβοιας συνδέθηκε με όλους τους μεγάλους πολέμους κατά την αρχαιότητα, όπως την εκστρατεία κατά της Τροίας, τους Μηδικούς Πολέμους, αλλά και εναντίον των Μακεδόνων.

Στα νεότερα χρόνια, ακολούθησε τη μοίρα της υπόλοιπης Ελλάδας. Σκλαβώθηκε στους Ρωμαίους, κατόπιν στους Φράγκους και στους Τούρκους, μέχρι την επανάσταση του 1821 όπου έλαβε ενεργό μέρος και αποτέλεσε τμήμα του ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους στις 13 Ιουλίου 1830.